معنی روشن گهر - جستجوی لغت در جدول جو

روشن گهر

لغت نامه دهخدا

روشن مهر

(دخترانه)

خورشید درخشان

فرهنگ نامهای ایرانی

روشن چهر

(دخترانه)

آنکه چهره ای روشن و تابان دارد

فرهنگ نامهای ایرانی

روشنگر

روشن کننده، برافروزنده، کنایه از برطرف کنندۀ ابهام، مفسر، تفسیر کننده، جلادهنده، صیقل گر، برای مثال تا تیغ آفتاب چو روشنگری مقیم / بر روی چرخ آینه کردار می رود (سیدحسن غزنوی - لغتنامه - روشنگر)

فرهنگ فارسی عمید

روان گیر

آنکه یا آنچه سبب مرگ می شود، گیرندۀ روان، جان ستان

فرهنگ فارسی عمید

روشن فکر

دانا، باهوش، آنکه متجدّدانه و بر پایۀ تعقّل فکر می کند

فرهنگ فارسی عمید

خوش گهر

(خوَشْ / خُشْ گُ هََ)

خوش گوهر. خوش ذات. خوش طبیعت

لغت نامه دهخدا

روشن فکر

(رَ / رُو شَ فِ)

آنکه دارای اندیشۀ روشن است. (فرهنگ فارسی معین) ، کسی که در امور با نظر باز و متجددانه نگرد. (فرهنگ فارسی معین). نوگرای. تجددپرست. تجددگرای. آنکه اعتقاد به رواج آیین و افکار نو و منسوخ شدن آیین کهن دارد

لغت نامه دهخدا

روشن نظر

(رَ / رُو شَ نَ ظَ)

که نظر روشن دارد. روشن دیده. کنایه است از بینا و هوشمند و پاک نظر:
بدان آب روشن نظر کن مرا
وزین بندگی زنده تر کن مرا.
نظامی

لغت نامه دهخدا

روشن ویر

(رَ / رُو شَ)

روشنفکر. که فهم و ادراک روشن دارد. که دارای هوش سرشار و قوه تمیز است:
حیلش را شناخت نتواند
جز کسی تیزهوش و روشن ویر.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

روشن بصر

(رَ / رُو شَ بَ صَ)

پاک نظرو بینا. (ناظم الاطباء). روشن بین. دانا:
خرد را تو روشن بصر کرده ای
چراغ هدایت تو برکرده ای.
نظامی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

روشنگر

(رَ / رُو شَ گَ)

صیقل و جلا دهنده. (ناظم الاطباء). زداینده. آنکه آهن صیقلی و روشن کند. صقال. جلاء. که زنگ از شمشیر و آینه بزداید. شحاذ. صاقل. آنکه آینه های فلزی و اقسام اسلحه را صیقل و جلا دهد. آینه زدای. (یادداشت مؤلف) :
تا تیغ آفتاب چو روشنگری مقیم
بر روی چرخ آینه کردار می رود.
سید حسن غزنوی.
به روشنگر چه از آئینه جز زنگار می ماند؟
صائب.
، برهان وواضح کننده مطلب و معنی و بیان است. (انجمن آرا) (آنندراج). واضح کننده. توضیح دهنده. برطرف سازندۀ ابهام از سخن. روشن کننده سخن. (از یادداشت مؤلف) :
گرچه تفسیر زبان روشنگر است
لیک عشق بی زبان روشن تر است.
مولوی.
گفت حق شان گر شما روشنگرید
در سیه کاران مغفل منگرید.
مولوی

لغت نامه دهخدا

روان گیر

(دی دَ / دِ)

روان گیرنده. گیرندۀ روان. آنکه یا آنچه روان را بستاند. آنکه یا آنچه روح از تن جدا کند. روانستان. جانستان:
چه گویی دایه زین پیک روان گیر
که ناگه بردلم زد ناوک تیر.
(ویس و رامین).
هنوز افتاده بد شاه جهانگیر
که خوک او را بزد یشک روان گیر.
(ویس و رامین)

لغت نامه دهخدا